Werken bij De Beyart
Wil je bij ons komen werken? Kijk dan hier voor meer informatie op onze speciale vacaturewebsite. Ook als vrijwilliger bent u van harte welkom.
Verhalen van medewerkers en vrijwilligers
"Elke dag denk ik weer: wat een heerlijke plek om te werken"
“Een vriendin van me werkt ook bij De Beyart. Zij attendeerde me zes jaar geleden op een vacature. Het viel me op dat ze met veel enthousiasme sprak over het woonzorgcentrum.’ IG’er Guusje de Wolf heeft geen moment spijt gehad van haar sollicitatie. ’De sfeer hier is compleet anders dan in andere zorginstellingen. Zonder saai te zijn, straalt De Beyart een aantrekkelijke rust uit. Die rust neem ik mee in mijn werkzaamheden. Ik geniet van de natuur rond De Beyart, de hoge gewelven, de lange gangen en van de ligging in het centrum van Maastricht.”
Eigen sfeer blijft behouden
“Evengoed geniet ik van de omgang met onze bewoners. Dat zijn religieuzen en niet-religieuzen, al is die eerste groep de laatste jaren in aantal afgenomen. Waar het op neerkomt, elke dag denk ik weer: wat een heerlijke plek om te werken. Ik vertrouw er trouwens op dat de eigen sfeer van De Beyart behouden blijft als straks de nieuwbouwplannen zijn uitgevoerd. Vanuit het oogpunt van de zorg is die nieuwbouw onder meer nodig omdat sommige kamers niet al te ruim zijn. Dat maakt bijvoorbeeld het manoeuvreren met een tillift niet altijd even gemakkelijk.”
““Ik geniet van de omgang met onze bewoners””
Dankbaarheid
“Ik vind alles leuk aan mijn werk. Daar hoort zeker de dankbaarheid bij van de bewoners. Of ik ze nu help bij het wassen of een kop koffie voor hen maak. Ik denk soms: wat heb ik nu helemaal gedaan om die dankbaarheid te verdienen? Ik heb gewoon gezorgd voor een kop koffie. Diezelfde dankbaarheid komt van de familie van bewoners. Die nam nog eens extra toe in de coronatijd. Daarnaast onderhoud ik een goede band met mijn collega’s. Ik kan altijd bij hen terecht als ik hulp of advies nodig heb. Samen zijn we er echt voor onze bewoners en de overige gasten die gebruikmaken van onze diensten. Iedereen wordt hier gezien als de persoon die hij in wezen is.”
Beetje levensvreugde
“Uitdagingen heb ik genoeg. Zo zijn er wel eens bewoners die niet meer graag uit bed komen. Ik probeer hen dan te motiveren om dat wel te doen. Dan zeg ik: ’De koffie en boterhammen staan al voor u klaar.’ Meestal heeft dat succes, maar niet altijd. Ik werk op verschillende afdelingen, waaronder onze twee verpleegunits, waar bewoners met dementie verblijven. Ook hen wil ik altijd een beetje levensvreugde geven, al ontlok ik hun maar één glimlach per dag.”
““Al ontlok ik maar één glimlach per dag””
Leren van de bewoners
“Verder leer ik van de levenservaring en -verhalen van de bewoners. Geregeld neem ik die verhalen mee naar huis, waar ik ze deel met mijn kinderen en echtgenoot. Je kunt dan een speld horen vallen als ik vertel over het bombardement op de Maastrichtse woonwijken Rooddorp en Kraaiendorp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat zijn levensbepalende gebeurtenissen uit het leven van bewoners. Daardoor gaat de geschiedenis van Maastricht niet verloren. Dat vind ik mooi. Daar hecht ik waarde aan.”
Callepin en kalbas
“Datzelfde geldt voor het behoud van het Maastrichtse dialect, omdat het merendeel van de bewoners – net als ik – uit Maastricht afkomstig is. Woorden als ’callepin’ (notitieboekje, agenda) en ’kalbas’ (handtas) klinken hier geregeld door de gangen. Bovendien kunnen veel bewoners de teksten van bijna alle carnavalsliedjes nog uit hun hoofd meezingen. Ook dat maakt dat ze zich hier op hun plek voelen, net zoals ik mijn plek hier helemaal heb gevonden. En tot slot: alle rangen en standen van de bevolking zijn vertegenwoordigd in De Beyart. Dat zorgt eveneens voor een aangename en gevarieerde woon- en leefgemeenschap.”
"We zien je niet als vrijwilliger, maar als collega"
Bèr Haesen werkt als vrijwilliger op de twee verpleegunits van De Beyart, waar voornamelijk bewoners met dementie verblijven. In diezelfde functie is hij actief binnen Société De Beyart, een van de ontmoetingsplekken van De Beyart voor nog zelfstandig wonende ouderen.
Diepe sporen nagelaten
“Ik heb meer dan veertig jaar gewerkt bij de KNP in Maastricht, de papierfabriek die nu Sappi heet. In 2016 werd ik weduwnaar. Dat heeft diepe sporen nagelaten. Daarom heb ik toentertijd professionele hulp gezocht. Omdat ik mijn levensstructuur en -ritme kwijt was, kreeg ik de opdracht zelfstandig op zoek te gaan naar een evenwichtige daginvulling. Ik ben vervolgens bij De Schark gaan kijken. Dat is ook een ontmoetingsplek voor ouderen en onderdeel van De Beyart. Het bezoek aan De Schark beviel me, waarna ik besloot vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik ben toen begonnen op een verpleegunit van De Beyart.”
““Het bezoek aan De Schark beviel me, waarna ik besloot vrijwilligerswerk te gaan doen””
Ga nooit tegen de fantasie in
“Mijn dochter werkt eveneens in de zorg. Ze gaf me vooraf deze wijze raad: ‘Ga nooit tegen de fantasie in van mensen met dementie.’ Ik help met het klaarmaken van het ontbijt en doe mijn best om gesprekken met hen te voeren. Soms verlaten we de verpleegunit om een wandeling te maken. Ik draai nu ook regelmatig licht klassieke muziek voor ze in een aangrenzende ruimte. Binnen Société De Beyart bespreken we onder meer actuele nieuwsberichten en kijken we naar korte documentaires. Met ‘we’ bedoel ik dan de gasten zelf natuurlijk, de activiteitenbegeleiders en mezelf. Ik heb ooit een video gemaakt over het productieproces van papier. Die speel ik geregeld af om de bijeenkomsten interessant te maken.”
Onkostenvergoeding
“Vrijwilligers bij De Beyart ontvangen een onkostenvergoeding. Daar heb ik meteen al in het begin vanaf gezien. Mijn ‘verdienste’ bestaat uit het tevreden gevoel dat ik ervaar als ik eraan heb bijgedragen om de mensen voor wie ik werk een aangename dag te bezorgen. Onlangs heb ik wel een doos met chocolaatjes en een cadeaubon ontvangen van collega’s als waardering voor mijn inspanningen. En een paar weken daarvoor kreeg ik een kaart met de tekst ‘We zien je niet als vrijwilliger, maar als collega’. Het bevalt me heel goed bij De Beyart. Ik voel me hier thuis en ben bijna dagelijks aanwezig. Dat heeft er ook mee te maken dat ik prettige herinneringen heb aan de broeders die De Beyart hebben opgericht.”
““Ik voel me hier thuis en ben bijna dagelijks aanwezig””
Geen angst
“Ik kreeg tijdens mijn middelbareschooltijd les van de broeders, onder meer bij Scholengemeenschap Oud-Vroenhoven in de wijk Pottenberg. Daar gingen we op zaterdagavond dansen in de Kollefit-soos, waar ik mijn latere vrouw heb leren kennen. Wie erover nadenkt om vrijwilliger te worden bij De Beyart, raad ik dat van harte aan. Ik wil daaraan toevoegen dat je echt geen angst hoeft te hebben voor mensen met dementie. Zij hebben evengoed aandacht nodig en dienen met respect behandeld te worden. ‘Mag ik u met uw voornaam aanspreken?’, vraag ik daarom altijd aan een nieuwe bewoner.”
Meer dan een gastheer
“Ik doe mijn werk voor een groot deel op gevoel, al heb ik wel een cursus omgaan met dementie gevolgd. Dan leer je onder andere dat je niet meteen recht moet afstappen op iemand met dementie. Een rustige benadering vanaf de zijkant werkt veel beter. De privacykwestie is al een tijdlang een belangrijk onderwerp als het gaat om mensen met dementie. Dat begrijp ik heel goed. Toch zou ik als vrijwilliger graag meer willen weten over hun vroegere leven. Ik hoop dat die mogelijkheid er komt. Omdat een goede vrijwilliger meer dan een gastheer wil zijn. Die wil eerder een vriend worden.”